Zoveel geluk als ik vrijdag had, had ik vandaag totaal niet. Nou ja, de bus vertrok nu wel gewoon goed op tijd in plaats van te vroeg, maar verder verliep de dag echt rampzalig. Het begon al voordat de lesdag was gestart op stage. Ik moest alles kopiëren voor spelling en de resultaten van het dictee van vrijdag. Dat ging nog wel, maar ik was compleet vergeten om alle namen van de leerlingen erbij te zetten. Daar kreeg ik tijdens de instructie wel spijt van…

 

Ik begon met rekenen. We gingen springen. Van 0 naar 100 met sprongen van 10. Dat ging supergoed, behalve dat ik zelf enorme spierpijn had van het sporten (ja ik en sporten…). Gelukkig zagen de kinderen niks en vonden ze het spelletje superleuk. Mijn mentor kwam even binnen om te kijken, op wat geklaag van de herrie na, vond ze het heel leuk. Ik had het alleen in de kring moeten doen… Helaas heb ik die Jenaplangeest nog niet, maar dat komt wel goed. Tijdens de instructie waren de kinderen hartstikke veel aan het praten en ik kreeg ze niet meer stil. Mijn mentor kwam en de kinderen waren muisstil, zodra ze weer weg was, ging het lawaai langzaam steeds harder.

 

Met spelling, waarbij ik de namen dus was vergeten op te schrijven, ging het helemaal mis. Gelukkig kwam mijn mentor weer langs en zag ze mijn idiote acties. Ze nam het dictee over en liet mij alles oplossen. Ze kwam echt als geroepen! Helaas kwam er na school een, terechte, preek. Deze fout vergeet ik echt nooit, maar dan ook nooit meer.

 

Tijdens het fruiteten had ik het over een incident. Een leerling vertelde me dat een andere leerling k*t zei en ook k*tjuffrouw… Nou, daar wordt je natuurlijk niet blij van. Ik ging even met de leerlingen in de kring (Heey, Jenaplan) en vertelde dat. Ik noemde geen namen, maar wilde het wel oplossen. De klas gaf al meteen aan dat het aan henzelf lag. Ze moeten gewoon beter luisteren, want dan zou ik niet boos worden en zou ik wel leuker zijn.

 

Na die preek kwam de scheldende leerling in tranen naar mij toe. Hij had wel k*t gezegd, maar niet k*tjuffrouw. Hij was bijna ontroostbaar. Ik vertelde hem dat ik het wel geloofde, maar ik zei ook dat er genoeg kinderen waren die mij ook niet zo leuk vinden, dus ik wilde het graag oplossen. Uiteindelijk geloofde hij me en ging hij buten spelen.

 

Na het buitenspelen vroeg ik of hij fijn buiten had gespeeld. Nee schudde hij en er kwamen weer tranen. Ik vroeg of hij nog even met mij wilde praten en hij knikte ja. We liepen naar mijn lokaal toe en hij vertelde me dat ie nog steeds verdrietig was van net. Ik vond het superknap van hem dat hij dat toe gaf. Ik vertelde nog een aantal keer dat ik niet boos was, maar juist trots op hem, omdat hij als nieuwe leerling en goed zijn best doet en heel gezellig is. Hopelijk gelooft hij me, anders ben ik bang dat hij een trauma heeft gekregen. Op hoop van zegen…

 

- Juf Wendela